Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy

Z Dubbingpedia
Wersja z dnia 00:29, 13 paź 2020 autorstwa Jowish (dyskusja | edycje) (uzupełnienie)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy

Grumpier Old Men

Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy.jpg
Gatunek komedia
Kraj produkcji Stany Zjednoczone
Język oryginału angielski
Stacja telewizyjna Canal+
Rok produkcji 1995
Data premiery dubbingu 17 października 1997

Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy (ang. Grumpier Old Men) – amerykańska komedia z 1995 roku wyreżyserowana przez Howarda Deutcha, stanowiąca kontynuację Dwóch zgryźliwych tetryków.

Dubbing wykonany został na zlecenie Canal+ i wyemitowany po raz pierwszy 17 października 1997 roku. Na DVD film dostępny jest jedynie z napisami, w innych telewizjach zaś opatrzony jest lektorem.

Fabuła

W miasteczku Wabasha w Minnesocie od lat mieszkają starzy znajomi, emeryci John Gustafson (Jack Lemmon) i Max Goldman (Walter Matthau). Ich sposobem na życie są nieustanne kłótnie. Na wiosnę do miejscowości złośliwych staruszków przybywa piękna rozwódka Maria Ragetti (Sophia Loren). Wkrótce wychodzi na jaw, że tajemnicza nieznajoma przejęła ulubiony sklep wędkarski Johna i Maksa i zamierza zamienić go na włoską restaurację. Panowie za wszelką cenę starają się do tego nie dopuścić. Za pomocą szykan, plotek i złośliwości zamierzają pokrzyżować plany ponętnej Włoszki. Pochłonięci walką z nią zaniedbują jedno z najważniejszych powierzonych im zadań – przygotowanie ślubu swoich dzieci. Gdy syn Maksa, Jacob (Kevin Pollak), i córka Johna, Melanie (Daryl Hannah), dowiadują się, że ojcowie planują zorganizować im naprędce i po najniższych kosztach przyjęcie, odwołują ślub. Teraz wreszcie John i Max mają prawdziwy powód do kłótni, czyli tego, co lubią najbardziej. Wzajemnie oskarżają się o skrzywdzenie swoich dzieci. Jack Lemmon i Walter Matthau występowali w duecie przez ponad 30 lat. Pierwszym ich wspólnym filmem był obraz Billy’ego Wildera „Szczęście Harry’ego” („The Fortune Cookie”), za który Matthau zdobył Oscara.

Źródło: Teleman

Wersja polska

Opracowanie wersji polskiej: na zlecenie CANALu+MASTER FILM
Wystąpili:

oraz:

i inni

Reżyseria: Elżbieta Jeżewska
Dialogi: Elżbieta Kowalska
Dźwięk: Elżbieta Mikuś
Montaż: Jan Graboś
Kierownictwo produkcji: Adam Wieluński

Lektor: Maciej Gudowski

Linki zewnętrzne